کد مطلب:133211 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:237
مقیاس های کهنه و نو
در محیط اسلامی كه پیغبر صلی الله علیه و آله به وجود آورده بود، مقامات برحسب لیاقت، احترام به مقیاس تقوی و امور مالی بر پایه ی نیاز و مساوات كامل بود. مردم در امور مملكت داری صاحب نظر و مورد توجه بودند و شكل سیاسی حكومت - صرف نظر از جنبه ی الهی و به اصطلاح «تئوكراسی» آن - دموكراسی بود.
ولی در سیمای نیم قرن پس از مرگ پیغمبر صلی الله علیه و آله، می بینیم خطوط انحرافی آرام آرام نقش می بندد؛ بطوری كه در پایان این دوران كه منتهی به شهادت امام حسین علیه السلام شد، راه جامعه به كلی از مسیر اسلام جدا می شود، سیری اجمالی در تاریخ ربع قرن اول پس از پیغمبر صلی الله علیه و آله بخوبی نشان می دهد كه در جامعه ی نو بنیاد اسلامی، همراه با گام های بلندی كه در راه توسعه قلمرو اسلام برداشته می شود، انحرافاتی هم آمده و در شؤون مختلف سیاسی، اقتصادی، نظامی و اجتماعی، تضادها، نقارها و كدورتها و فتنه انگیزی ها راه یافته و اختلاف نظرها و گفتگوها و مبارزات مخفی و علنی بین احزاب و گروه ها و قبیله ها شروع شده و ادامه یافته است. از طرفی قدرت طلبی ها، مال اندوزی ها، زورگویی ها؛ و از طرفی فقر و بی چیزی و ناراحتی عمومی، رواج پیدا كرده است. با فتوحات لشكریان اسلام، مردم با شهرها و اوضاع تازه ای آشنا شده و آب و زمین به دست آورده، عده ای به نوا رسیده و دسته ای بینوا شده اند.
در ربع دوم نیم قرن، اختلافات داخلی به اوج شدت می رسد و جنگ های پی گیر و مداوم داخلی شروع می شود و پس از یك سری جنگ ها، قدرت به دست بنی امیه می افتد و دیكتاتوری به اوج شدت می رسد و نظامات، یك باره دگرگون می گردد.
بطور كلی، انحرافاتی كه بطور تصاعدی در اجتماع اسلامی نشر می یافت، معلول انحراف حكومت اسلامی از مسیر صحیح و تعلیم یافته ی رسول الله صلی الله علیه و آله بودز: انحراف، همیشه از یك نقطه ی كوچك شروع می شود؛ ولی هر گام كه در جهت انحرافی برداشته شود، فاصله را از خط اصلی بیشتر می سازد. و ما اینك سیر تصاعدی جریان انحرافی را از نظر می گذرانیم. ما این قسمت را در چهار مرحله خلاصه نموده ایم و چنین تصور می كنیم كه هر یك از این چهار مرحله، در یكدیگر تأثیر متقابل داشته، گیرم كه به ترتیب دیگر، هر كدام علت دیگری بوده است:
1- انحراف سیاسی، 2- انحراف اقتصادی، 3- انحراف نظامی، 4- انحراف عمومی
ولی در سیمای نیم قرن پس از مرگ پیغمبر صلی الله علیه و آله، می بینیم خطوط انحرافی آرام آرام نقش می بندد؛ بطوری كه در پایان این دوران كه منتهی به شهادت امام حسین علیه السلام شد، راه جامعه به كلی از مسیر اسلام جدا می شود، سیری اجمالی در تاریخ ربع قرن اول پس از پیغمبر صلی الله علیه و آله بخوبی نشان می دهد كه در جامعه ی نو بنیاد اسلامی، همراه با گام های بلندی كه در راه توسعه قلمرو اسلام برداشته می شود، انحرافاتی هم آمده و در شؤون مختلف سیاسی، اقتصادی، نظامی و اجتماعی، تضادها، نقارها و كدورتها و فتنه انگیزی ها راه یافته و اختلاف نظرها و گفتگوها و مبارزات مخفی و علنی بین احزاب و گروه ها و قبیله ها شروع شده و ادامه یافته است. از طرفی قدرت طلبی ها، مال اندوزی ها، زورگویی ها؛ و از طرفی فقر و بی چیزی و ناراحتی عمومی، رواج پیدا كرده است. با فتوحات لشكریان اسلام، مردم با شهرها و اوضاع تازه ای آشنا شده و آب و زمین به دست آورده، عده ای به نوا رسیده و دسته ای بینوا شده اند.
در ربع دوم نیم قرن، اختلافات داخلی به اوج شدت می رسد و جنگ های پی گیر و مداوم داخلی شروع می شود و پس از یك سری جنگ ها، قدرت به دست بنی امیه می افتد و دیكتاتوری به اوج شدت می رسد و نظامات، یك باره دگرگون می گردد.
بطور كلی، انحرافاتی كه بطور تصاعدی در اجتماع اسلامی نشر می یافت، معلول انحراف حكومت اسلامی از مسیر صحیح و تعلیم یافته ی رسول الله صلی الله علیه و آله بودز: انحراف، همیشه از یك نقطه ی كوچك شروع می شود؛ ولی هر گام كه در جهت انحرافی برداشته شود، فاصله را از خط اصلی بیشتر می سازد. و ما اینك سیر تصاعدی جریان انحرافی را از نظر می گذرانیم. ما این قسمت را در چهار مرحله خلاصه نموده ایم و چنین تصور می كنیم كه هر یك از این چهار مرحله، در یكدیگر تأثیر متقابل داشته، گیرم كه به ترتیب دیگر، هر كدام علت دیگری بوده است:
1- انحراف سیاسی، 2- انحراف اقتصادی، 3- انحراف نظامی، 4- انحراف عمومی